آئین مستان

همه عمرم در فغانم ، زغم نهان صادق /زند آتشی به جانم ، غم جاودان صادق

دو هزار ننگ و نفرین ، به تمام دشمنانت / که نموده هتک حرمت ، به حریم جان صادق

به فدای خاک پایش ، شده ام غرق عزایش/ دل عاشقان شکست از ، غم بی امان صادق

چه خوشا اگر کنم رو ، به مدینه و بقیعش / به زلال اشک شویم ، قبر بی نشان صادق

در مدینه اش بگردم ، پی قبر مادر او / که بیابم آن مزار ، مام قد کمان صادق

منصور چند بار امام صادق را درقصر حود احضار نمود ، اما هر مرتبه کرامات و معجزاتی می دید حضرت را با احترام بر می گردانید .

اما از همه دلخراش تر زمانی بود که منصور دوانقی از حاجب خواست حضرت را احضار کند ، او جرئت نکرد ، لذا او پسرش (محمد ) که خیلی سخت دل بود فرستاد امام احضار کند، این ملعون بدون اجازه وارد منزل امام شد حتی اجازه نداد تجدید وضو کند ، خود سواره بود ، امام پیاده می آمد1، آقا نفس نفس زنان آمد وارد قصرمنصور شد اول حرفی که زد این بود منصور اگر هر وقتی خواستی کسی را دنبال من بفرستی دیگر ابن ربیع را نفرست .

روز شهادت امام صادق (ع) است ، یک لحظه چشم دل باز کن قبرستان بقیع را مقابل چشمانت مجسّم کن ، قربان ائمه مظلوم بقیع ، قربان قبر بی شمع و چراغ امام صادق ، امروز غوغایی شد مدینه ، همه اشک می ریختند ، همه گریه می کردند، همه به سر و سینه می زدند ، کفن قیمتی بر بدن امام صادق پوشاندند .

اما بمیرم برای آن آقایی که امام سجاد فرمود : بنی اسد یک قطعه بوریا بیاورید می خواهم بدن بابایم را به خاک بسپارم .

مگر به کربلا کفن به غیر بوریا نبود / مگر حسین تشنه لب عزیز مصطفی نبود

نمی دونم چرا امشب دل من گرفته بونه

شده بیقرار و مضطر به سوي بقیع روونه

سوي اون مزار خاکی که ازش غربت می باره

نه چراغ داره نه یک شمع قبري که گنبد نداره

می خوام آي مردم دنیا از آقاي مهربونم

از همون که اهل درده براتون قصه بخونم

گمونم تو عالم ما هر کی از فاطمه باشه

به جاي جواب خوبیش سیلی و لگد سزاشه

چرا هر کی از علیِ دو تا دستاشو می بندن

حرمتش رو می شکنند و به غریبی هاش می خندن

وا غربتا وا غربتا

دارم وصیت می کنم دیگه تمومه کار من

هر فاطمیه بخونید روضه دم مزار من

مثل علی می مونم تنها و بی نشونم

در شکستن و آتیش زدن به خونه ام

امون از این غریبی

پیش نگاه بچه ها دشمن دلم رو می سوزوند

رو خاکا کوچه منو، کوچه به کوچه می کشوند

رفتنم از خدامه هر شب و روز دعامه

دستای بسته ی علی جلو چشامه

امون از این غریبی

وقتی دویدم نیمه شب دنبال مرکب ای خدا

فکر رقیه بودم اون رأس رو نیزه ها

عدوی من سواره منو می برد پیاده

دوباره داغ کربلا به دل فتاده

امون از این غریبی

از در خونه ي من هم شعله ها زبونه می زد

 نیمه شب بود ولی دشمن با لگد به خونه می زد

بر سر سجاده بودم که نمازمو شکستم

دشمناي بی مروت کمر قتلمو بستند

با طناب و تازیونه سوي من هجوم آوردند

پیش چشم گریون اهل خونه منو می بردند

 پا برهنه بی عمامه منو از خونه کشوندند

 با قد خیمده من رو پشت مرکب می دووندند

 بسکه درد و غصه دیدم دل خسته ام کبابه

مثل حیدر روي دستام جاي زخماي طنابه

 بین راه تا کاخ دشمن لعن بر امیه کردم

با صورت زمین که خوردم یادي از رقیه کردم

منبع: کتاب گلواژه های عترت

حسرت گرفته باز حصار مدینه را / غم تیره کرده است، دیار مدینه را

 آثار حزن فاطمه و غربت علی / پُر کرده است گوشه کنار مدینه را

در کوچه هاي شهر چو ماه علی گرفت / رنگی دگر نماند عذار مدینه را

داغ عزاي حضرت صادق فکنده باز /  با اشک و آه ما سر و کار مدینه را

 تا خاك ریختند بر اندام آن امام / کردند دفن دار و ندار مدینه را

 گویا فشانده اند بر آن قبر بی چراغ / غمهاي بی نشانه مزار مدینه را

می گریم از مصیبت جانسوز او / مگر بر دیده ام زنند غبار مدینه را

 در خلوت بقیع بجز اشک مهدیش / شمعی کجا بود شب تار مدینه را

 من جان نثار مکتب اویم مؤیدم / دارم از او امید جواز مدینه را

جامه ی تموم ملائک آسمون سیاهه / از دل زمین تا نهایت کهکشون سیاهه

این مسافر خسته امشب / می سوزه بین تاب و تب

با بغضی که عمری بین گلوشه

چشماشو می بنده وقتی که / می بینه وصلش نزدیکه

آغوش باز مادر روبروشه

ذکر لبش یا زهرا، نفسش نمیاد بالا

چهره ی درخشان ماه زهرا کبوده زرده / زهر کینه ها با سلاله ی فاطمه چه کرده

 اون که چشمه ی فیض یاره / هزار هزار عاشق داره

 رو دامنش اشک غربت می باره

 درد سینه شو کی میدونه / دلش از این عالم خونه

 برای وصل یارش بیقراره / توی غم اسیره

 تا دمی که پر می گیره

ذکر لبش یا زهرا، نفسش نمیاد بالا

بیرق عزای ولی حق دست جبرئیله / چشمه های چشم پر آب موسی شبیه نیله

 کوچه کوچه از دل سرشاره / سبد سبد گل می باره

 از آسمون روی تابوت صادق

 بین این همه شور و غوغا / همه می گن یا کربلا

به حرمت خون سرخ شقایق

شده ذکر لبها، بی کفن عزیز زهرا / ذکر لبم یا زهرا، نفسم نمیاد بالا